رسالت

باسمه تعالی

بهار عشق(۳)

کسی کو به درگاهِ معشوق رفت
شود جاودان در گلستان زِ عشق

سخن بی‌صفای محبت چه سود؟
که شیرین شود طبع و دیوان زِ عشق

زِ عشق است گر راه حق روشن است
که واصل شود دل، به فرمان زِ عشق

محبت بود راهِ مردانِ حق
که سرها سپردند آسان زِ عشق

بسی را در این ره فنا گشته‌اند
بُوَد کارشان در بیابان زِ عشق

هر آن کس که دارد دلش نورِ دوست
شود بی‌خود از جامِ تابان زِ عشق

برآید زِ دل نغمه‌ی عاشقان
که سرّی بود در نیستان زِ عشق

اگر عاشقی راه دشوار نیست
که جان می‌شود روح‌افشان زِ عشق

دمی‌بی‌محبت مرو زین دیار
که ویران شود هرچه، ویران زِ عشق

چو دل گشت تسلیمِ امرِ وصال
شود جان زِ شوقت، فروزان زِ عشق

عشق است گر جان بگیرد بقا
رود بنده تا بی‌کرانان زِ عشق

زِ عشق است پیدایِ هر ذره‌ای
جهان گشته حیران زِ طوفان زِ عشق

به هر جا نگاهی کنی آشکار
بود جلوه‌ی حق، نمایان زِ عشق

زِ عشق است سِرّ ظهورِ وجود
که عالم شده مست و حیران زِ عشق

نبودی اگر نورِ یزدان عیان
نشد راز هستی، نمایان زِ عشق

دل و جان زِ عشق است در التهاب
که جان می‌شود پاک و تابان زِ عشق

همه کائنات از صفایِ وصال
زند نغمه‌ی شوق، خوش‌خوان زِ عشق

زِ عشقی که ما را به حق می‌برد
رسد بنده تا عرش، خندان زِ عشق

اگر بی‌محبت بُوَد جانِ ما
کجا ره بریم در شبستان زِ عشق؟

دمِ عارفان پر زِ سِرّ الست
که مست‌اند جاوید، مستان زِ عشق

اگر نیست در دل شراری زِ دوست
نماند به دل نورِ ایمان زِ عشق

چو خورشیدِ حق بر دلِ ما بتافت
برآید زِ دل سوزِ سوزان زِ عشق

به هر ذرّه‌ای مهرِ او رخ نمود
که پیدا شود رازِ پنهان زِ عشق

زِ عشق است گر ذره بالا گرفت
شود چون ملک در گلستان زِ عشق

نبودی اگر جذبه‌ای از وصال
چه حاصل زِ علم و چه برهان زِ عشق؟

دلم جز محبت نخواهد رهی
که بگذشتم از عقل، حیران زِ عشق

خرد را نباشد در این راه کار
که سرّی دگر هست، پنهان زِ عشق

جهان بی‌صفایِ محبت چه سود؟
که هستی بُوَد نورافشان زِ عشق

زِ عشقی که دل را به یزدان کشد
کند بنده را سروِ بستان زِ عشق

سراینده

دکتر علی رجالی